LEONARD COHEN, poems I

Ο Leonard Norman Cohen, γεννημένος το 1934 στον Καναδά είναι τραγουδιστής, συνθέτης, μουσικός, ποιητής και συγγραφέας. Μέσα από το έργο του συνήθως εξερευνά θέματα θρησκείας, απομόνωσης, σεξουαλικότητας και προσωπικών σχέσεων. Έχει εισηχθεί στο Αμερικάνικο Rock and Roll Hall of Fame και στο Καναδέζικο Music Hall of Fame.

Το 1960 ζούσε στην Ύδρα μαζί με τη Marianne C. Stang Jensen Ihlen και το τραγούδι So Long, Marianne, το έγραψε για εκείνη. Ενόσω ζούσε κι έγραφε στην Ύδρα, εξέδωσε την ποιητική συλλογή Λουλούδια για τον Χίτλερ (1964) και τα μυθιστορήματα Το αγαπημένο παιχνίδι (1963) και Όμορφοι χαμένοι (1966). Παρ' όλο που είναι Εβραίος, αναμείχθηκε με τον Βουδισμό από το 1970. Σε μια συνέντευξή του το 1998, είπε για το γράψιμο: Eίναι σαν μια αρκούδα που σκοντάφτει μέσα μια κυψέλη ή σε μια κάσα μελιού. Σκοντάφτω ακριβώς μέσα του και κολλάω και είναι νόστιμο κι απαίσιο και είμαι μέσα του και δεν είναι ό,τι πιο χαριτωμένο και είναι πολύ αδέξιο και πολύ επώδυνο και παρ' όλα αυτά υπάρχει κάτι το αναπόφευκτο γύρω του. Το 2011, έλαβε το βραβείο του Πρίγκιπα της Αστούρια για τη λογοτεχνία.


Η σύντροφος μου

Υπάρχει αυτή η τεράστια γυναίκα
(Ω, Θε μου είναι όμορφη)
αυτή η τεράστια γυναίκα
που παρ' όλο που είναι όλες οι γυναίκες μαζί,
έχει ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα.
Αυτή η τεράστια γυναίκα
που καμιά φορά έρχεται σε μένα
πολύ νωρίς το πρωί
και μου μαδάει το δέρμα!
«Κυλιόμαστε γύρω στον παράδεισο»
αρκετά μίλια πάνω από τα πεύκα
και δεν υπάρχει χώρος ανάμεσά μας,
αλλά δεν είμαστε Ένα
ή τίποτα τέτοιο.
Είμαστε δυο τεράστιοι άνθρωποι,
δυο αχανή κορμιά
τρυφερότητας και χαράς
με όλες τις απολαύσεις που έχουμε νιώσει
και μεγεθύνει
για να ταιριάξουν με το σχήμα μας.
Όποτε συμβαίνει αυτό
είμαι συνήθως έτοιμος να συγχωρήσω οποιονδήποτε
δεν με αγαπάει αρκετά
συμπεριλαμβανομένου και εσένα, Σαχάρα,
ειδικά εσένα.


Ενοχλημένος αυτό το πρωινό


Ω, ναι. Αυτό.
Γι' αυτό ήμουν τόσο ενοχλημένος
αυτό το πρωινό:
η επιθυμία μου ξαναγύρισε
και σε θέλω πάλι.
Τα πήγαινα μια χαρά,
ήμουν πάνω απ' όλα.
Τα αγόρια και τα κορίτσια ήταν όμορφα
και εγώ ήμουν ένας γέρος που τους αγαπούσε όλους.
Και τώρα σε θέλω πάλι,
θέλω την αποκλειστική προσοχή σου,
το εσώρουχο σου που κυλιέται κάτω
με βιασύνη
κι ακόμα κρέμεται από το ένα πόδι,
και τίποτα στο μυαλό μου
από το να είμαι μέσα,
στο μόνο μέρος που δεν υπάρχει
ούτε μέσα,
ούτε έξω.


Κορμί της μοναξιάς

Διαπέρασε το πόδι μου
με το πόδι της
και διαπέρασε τη μέση μου
με το χιόνι της.
Διαπέρασε την καρδιά μου λέγοντας
«Ναι, έτσι είναι.»
Κι έτσι το Κορμί της Μοναξιάς
απ' το τίποτα καλύφθηκε
κι από το μέσα του αγκαλιάστηκε.
Τώρα κάθε φορά που προσπαθώ
να τραβήξω μια αναπνοή
εκείνη ψιθυρίζει στη δύσπνοιά μου,
«Ναι, αγάπη μου, έτσι είναι, έτσι είναι.»

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ, 4 ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΜΕΡΟΣ Δ')

Η μορφή της τέχνης μου

Παρακολουθώ τους αναβάτες να εμφανίζονται στον ιππόδρομο. Ο ένας θα νικήσει τον αγώνα. Οι άλλοι θα χάσουν. Αλλά ο κάθε αναβάτης πρέπει να νικήσει κάποια στιγμή σε κάποιον αγώνα κάποια μέρα και πρέπει να το κάνει αρκετά συχνά. Αλλιώς έχει ξοφλήσει ως αναβάτης.
Είναι σαν τα κορίτσια στο δρόμο που προσπαθούν να σκοράρουν τον μαστροπό τους
ή σαν τον καθένα από εμάς που κάθεται πάνω από μια γραφομηχανή απόψε ή αύριο
ή την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα
και το κάνει αρκετά καλά
μια στις τόσες,
αλλιώς έχει ξοφλήσει ως συγγραφέας,
κι είναι απλά μια πόρνη που δεν μπορεί να σκοράρει.

Νομίζω πως θα ήθελα μια λίγη καλοσύνη
έτσι όπως έχουν τα πράγματα,
αλλά η φύση των πραγμάτων έχουν ένα τρόπο
μη ακοής.

Όταν ήμουν μικρό αγόρι, ονειρευόμουν να γίνω
ο ηλίθιος του χωριού.
Συνήθιζα να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου
και φανταζόμουν τον εαυτό μου
ως έναν ευτυχισμένο ηλίθιο,
ικανό να βρίσκει εύκολα φαγητό
κι εύκολη συμπάθεια,
μια σχεδιασμένη σύγχυση όχι τόσης πολλής
αγάπης ή προσπάθειας.

Κάποιοι θα υποστήριζαν ότι έχω πετύχει.


Πλήρης κύκλος

Του Σάνφορντ του άρεσε να παίζει
βρώμικα κόλπα
όπως να κατουράει σε μπουκάλια γάλακτος,
να καίει τα πόδια απ’ τις αράχνες,
να βασανίζει σκυλιά,
να ρίχνει νερά σε ντεπόζιτα κτλ.

Ήταν γεμάτος από βρώμικα
κόλπα.

Μεγαλώσαμε μαζί.

Όταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος κατέφθασε,
κατατάχθηκε στον Στρατό της Πολεμικής Αεροπορίας.

«Τα ιπτάμενα αγόρια παίρνουν όλα τα μουνιά»,
μου είπε.

Στη δεύτερη αποστολή του στο Αγγλικό Κανάλι
ο κώλος του εκτοξεύτηκε έξω απ' τον ουρανό.

Δεν τον βρήκαν ποτέ.

Ακόμη ένα βρώμικο κόλπο
Σ’ έναν βρώμικο κόσμο.


Σπατάλη


«Βαρετός», είπε απ' το νεκροκρέβατό του,
«τους έπληξα όλους,
ακόμα και τον εαυτό μου.
Το σπατάλησα, ήμουν ψεύτικος, μια φούσκα...
όλα τόσο φανταχτερά...
όλα τόσο γεμάτα από κόλπα.»

«Ω, Δάσκαλε,» είπε ο νεαρός ποιητής,
«αυτό δεν είναι καθόλου,
μα καθόλου αλήθεια.»

«Όλα τόσο αλήθεια», είπε ο γέροντας.
«Η δουλειά μου ήταν καθαρά
ανοησίες.»

Ο νεαρός ποιητής δεν πίστευε
αυτές τις λέξεις.
Δεν μπορούσε, δε θα μπορούσε
μιας και ο ίδιος επίσης έγραφε
ανοησίες.

Αλλά ρώτησε τον γέροντα,
«Τότε Δάσκαλε, τι πρέπει
να γίνει;»

«Ξεκίνα από την αρχή»,
είπε ο γέροντας.

Μερικές μέρες αργότερα
πέθανε.

Δεν ήθελε να δει
τον νεαρό ποιητή με τίποτα.

Τώρα αυτό ούτε που είχε
πια σημασία.


Το αποτυχημένο επάγγελμα


Όλες οι λέξεις, ξέρεις, είναι δύσκολο να πεις αν βγαίνουν στην πορεία
ή επειδή είσαι σε κάποιο ταξίδι ματαιότητας: πόσο πολύ μπορούν να ειπωθούν, πόσο πολύ έχουν ήδη ειπωθεί και γιατί;
Άλλων συγγραφέων οι λέξεις μου κάνουν λίγο καλό, τότε, γιατί θα πρέπει
οι δικές μου να είναι ξεχωριστές;
όλες μου οι λέξεις... δημιουργούν
γέλιο μέσα από τη φλόγα;

Οι ίδιοι ποιητές διαβάζονται συνέχεια
στα ίδια μέρη.
Ντρέπομαι γι' αυτούς και για μένα:
πιστεύουμε πραγματικά ότι διαμορφώνουμε το λόγο
περισσότερο ασυνήθιστα απ' ότι το χρηματιστήριο
ή το δελτίο καιρού;

Όλες οι λέξεις - που δακτυλογραφούμε - συνέχεια και συνέχεια -
οι περισσότεροι από εμάς ζούμε συνηθισμένες, χωρίς κουράγιο ζωές -
είμαστε τόσο άρρωστοι να πιστεύουμε
ότι ο λόγος μας είναι
εξαιρετικός;

Δεν μας συμπαθώ και η αλήθεια είναι
ότι ποτέ δεν το έκανα -
υπάρχει τίποτα χειρότερο
από ένα πλάσμα που ζει μόνο
για να γράφει ποίηση;

Ζευγάρια 11

(Βραδιά μιλόνγκας. Χαμηλά φώτα, μουσική, κεριά, κρασί. Γύρω άνθρωποι στροβιλίζονται. Εκείνη καθισμένη στο μπαρ δίπλα στα φρούτα και τα άδεια ποτήρια. Δεν πίνει, κοιτάζει τα ζευγάρια που χορεύουν. Εκείνος την πλησιάζει από το βάθος του δωματίου).

Εκείνος: Χορεύεις;
Εκείνη: Όχι, όχι απόψε.
Εκείνος: Γιατί;
Εκείνη: Δεν έχω όρεξη. Δεν είμαι πολύ καλά.

Εκείνος: Τι έχεις;
Εκείνη: Προτιμούσα να είμαι σπίτι. Δε ξέρω γιατί ήρθα.

Εκείνος: Αν χορέψεις, μπορεί να νιώσεις καλύτερα.
Εκείνη: Όχι, όχι... Μάλλον χειρότερα. Όταν δεν έχω όρεξη, το τάνγκο δε λειτουργεί. Και τελευταία, το τάνγκο δε λειτουργεί για μένα.

Εκείνος: Τι εννοείς;
Εκείνη: Όλο αυτό.. Είναι σαν τσίρκο. Ο καθένας με μια μάσκα. Τη φοράνε και ξεχνάνε να τη βγάλουν. Νιώθουν τίποτα; Και πώς το δείχνουν;

Εκείνος: Μέσα απ' αυτό. Μέσα απ' το χορό.
Εκείνη: Μάλλον πρόκειται για συναισθήματα που προσπαθούν να συγκαλύψουν, παρά να εκφράσουν. Το τάνγκο τους προσφέρει αυτή την ασφάλεια του ότι μπορούν να κρυφτούν πίσω απ' αυτό. Και από οπουδήποτε μπορούν να κρυφτούν οι άνθρωποι, είναι καλό, νομίζουν ότι τους προσφέρει ασφάλεια.

Εκείνος: Χορεύουν για να μοιραστούν. Να πάρουν και να δώσουν.
Εκείνη: Όχι, χορεύουν για να πείσουν τον εαυτό τους πως παίρνουν αυτό που τους λείπει και πως δίνουν αυτό που οι άλλοι έχουν ανάγκη και θα ήθελαν και κείνοι να έπαιρναν. Αλλά στην ουσία τίποτα απ' τα δύο δε γίνεται. Απλά κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους.

Εκείνος: Νομίζω πως του έχεις δώσει περισσότερη αξία απ' όση του πρέπει. Είναι απλά ένας χορός και τον χορεύουμε για να περάσουμε καλά.
Εκείνη: Ναι, περνάμε καλά για όση ώρα διαρκεί. Είμαστε μόνοι μας, μας λείπει το άγγιγμα και η επαφή, ακουμπάμε ο ένας πάνω στον άλλο, κλείνουμε τα μάτια. Μόλις η μουσική σταματήσει και ξανανοίξουμε τα μάτια, είμαστε και πάλι μόνοι μας.

Εκείνος: Μα οι άνθρωποι είναι έτσι κι αλλιώς μόνοι τους.
Εκείνη: Πόσοι το ξέρουν;

Εκείνος: Πιστεύω όλοι. Κι αν χορεύουν αγκαλιά, για να ξεγελάσουν λίγο τη μοναξιά τους, και τι έγινε; Δεν κάνουν κάτι κακό.
Εκείνη: Δεν μπορώ να ζω με υποκατάστατα. Με κουράζει. Όλα με κουράζουν. Φορές θα προτιμούσα να μην υπήρχε τίποτα να μοιραστώ, να πω ή να εκφράσω. Τίποτα. Γιατί και το τάνγκο είναι δύσκολο. Απαιτεί τόση πολλή προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα.

Εκείνος: Ναι, αλλά μετά αισθάνεσαι γεμάτος και ελαφρύς.
Εκείνη: Κάποτε ένιωθα έτσι. Όχι πια. Τώρα κι αυτό με βαραίνει. Προσπαθώ εδώ και καιρό να το σταματήσω. Πάντα επιστρέφω νομίζοντας πως υπάρχει κάτι εκεί που με κρατάει. Αλλά πιστεύω απλά πως πιέζω τον εαυτό μου να το πιστέψει. Γιατί δεν υπάρχει.

Εκείνος: Δεν υπάρχει λόγος να ζορίζεσαι. Άστο και θα δεις που θα σε βγάλει. Κάντο μόνο αν σε κάνει να νιώθεις όμορφα με τον εαυτό σου.
Εκείνη: Δε ξέρω πια. Μακάρι να μπορούσα να νιώσω πως συνεχίζει να μου δίνει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη πια.

Εκείνος: Είσαι σίγουρη πως δε θέλεις να δοκιμάσεις να χορέψεις απόψε; Ίσως βρεις απαντήσεις που δεν πίστευες.
Εκείνη: Όχι, είναι καλύτερα να πηγαίνω. Ευχαριστώ για την κουβέντα και την παρέα. Μπορεί και να τα ξαναπούμε. Καλό βράδυ.

(Σηκώνεται, φοράει το παλτό της και κοιτάζει για μία ακόμη φορά την αίθουσα με τους θαμώνες. Έχουν οι περισσότεροι τα μάτια κλειστά ή χαμογελάνε. Κάνει μεταβολή και φεύγει. Η μουσική ακούγεται στ' αυτιά της μέχρι που κατεβαίνει τις σκάλες και φεύγει απ' το κτίριο. Η νύχτα είναι κρύα...).

Ζευγάρια 10

(Στο σαλόνι. Εκείνος καθισμένος στον καναπέ. Εκείνη έρχεται από την κουζίνα).

Εκείνη: Πολύ σκεφτικό σε βλέπω.
Εκείνος: Ναι... σκέφτομαι πώς θα ήταν αν εσύ κι εγώ δεν είχαμε γνωριστεί.. πώς θα ήταν οι ζωές μας τώρα..

Εκείνη: Εγώ μάλλον θα είχα γυρίσει πίσω κι εσύ θα ήσουν με κάποια άλλη.
Εκείνος: Ή μπορεί και μόνος μου.

Εκείνη: Θα το ήθελες;
Εκείνος: Ποιο;

Εκείνη: Να ήσουν μόνος σου.
Εκείνος: Δεν ξέρω. Κάποιες φορές, πιστεύω πως όλα έγιναν πολύ γρήγορα μεταξύ μας. Άλλες φορές, πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα να ήμουν μόνος μου. Κι άλλες, φοβάμαι μην σε χάσω.

Εκείνη: Δε θα με χάσεις. Εδώ θα είμαι. Αλλά, ποιος ο λόγος να τα σκέφτεσαι τώρα όλα αυτά, όταν έχεις πάρει την απόφασή σου; Καλά δεν είμαστε;
Εκείνος: Για τώρα ναι. Μετά, όμως; Αν εγώ ή εσύ αλλάξουμε γνώμη; Αν τελικά αποφασίσεις να γυρίσεις πίσω και να με αφήσεις;

Εκείνη: Δεν μπορείς να ζεις υποθετικά. Κανείς δεν το ξέρει το μετά. Το μόνο που μπορούμε να ζήσουμε είναι το τώρα. Και τώρα θέλω να είμαι εδώ μαζί σου.
Εκείνος: Φοβάμαι...

Εκείνη: Τι;
Εκείνος: Μην σε πληγώσω.

Εκείνη: Δε θα το έκανες.
Εκείνος: Πού το ξέρεις;

Εκείνη: Έτσι νιώθω. Το βλέπω. Δε θα το ήθελες.
Εκείνος: Είμαι αρκετά πληγωμένος. Και το ξέρεις. Φοβάμαι μην το έκανα άθελά μου σε σένα και δε θα το ήθελα.

Εκείνη: Μην ανησυχείς. Τίποτα τέτοιο δε θα συμβεί. Δεν μπορείς να ζεις μονίμως με φόβους, γιατί καταλήγουν να γίνουν πραγματικότητα στο τέλος.

 

(μακριά παύση).
 

Εκείνος: Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι ότι δεν νιώθω καλά τώρα τελευταία. Χρειάζομαι το χρόνο μου.
Εκείνη: Τι εννοείς; Νόμιζα ότι μου είπες πως είχες αρκετό και πως δε θες άλλο.

Εκείνος: Έκανα λάθος. Νόμιζα πως ήμουν έτοιμος, αλλά δεν είμαι.
Εκείνη: Τι είναι αυτά που λες; Τι λες;

Εκείνος: Βιάστηκα να σου μιλήσω, ενώ δεν ήμουν σίγουρος κι έτοιμος. Πίεσα τον εαυτό μου, γιατί κατά βάθος ήθελα να πιστέψω.
Εκείνη: Σε τι;

Εκείνος: Σε μας. Συγχώρεσε με. Χρειάζομαι το χρόνο μου για να μπορέσω να βρω τον τρόπο να κλείσω αυτό το κενό που μου άφησε ο προηγούμενος χωρισμός. Δε θέλω να σε σύρω σε όλο αυτό.
Εκείνη: Και όσα είπες; Τα παίρνεις πίσω;

Εκείνος: Όχι, σε καμιά περίπτωση. Απλώς δεν μπορώ να είμαι αυτός που κι εσύ κι εγώ θα θέλαμε να είμαι τώρα. Το προσπάθησα, αλλά δεν μπορώ. Σε παρακαλώ, προσπάθησε να καταλάβεις.
Εκείνη: Καταλαβαίνω. Αλλά μόλις κάνεις αυτό που δεν ήθελες να κάνεις. Με πληγώνεις. Κι όλα αυτά έπρεπε να τα είχες σκεφτεί νωρίτερα, πολύ πριν έρθεις και μου μιλήσεις.

Εκείνος: Το ξέρω, ήταν λάθος μου, παρασύρθηκα. 'Οταν τα έλεγα, τα πίστευα, τίποτα απ' αυτά δεν ήταν ψέματα. Απλά τώρα βλέπω μπροστά μου λίγο πιο καθαρά και δεν μπορώ να στο κάνω αυτό, θα ήταν άδικο για σένα.
Εκείνη: Και τι είναι δίκαιο; Λυπάμαι που νιώθεις έτσι (παύση). Φεύγω.

Εκείνος: Μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε;
Εκείνη: Δεν ξέρω. Χρειάζομαι κι εγώ το χρόνο μου τώρα. Ευχαριστώ για την ειλικρίνειά σου. Πάντα η αλήθεια κοστίζει.

Εκείνος: Ελπίζω να με συγχωρέσεις.
Εκείνη: Κοίταξε πρώτα να συγχωρέσεις εσύ τον εαυτό σου.

(Ανοίγει την πόρτα του σπιτιού και κατευθύνεται προς το αυτοκίνητό της. Ακουμπάει στο καπό και αφήνεται να κλάψει μέχρι να ξεθυμάνει...).

Ζευγάρια 9

(Στην κουζίνα, μόλις έχουν τελειώσει το δείπνο που εκείνη ετοίμασε. Το κρασί ρέει ακόμα στα ποτήρια.)

Εκείνος: Το φαγητό ήταν υπέροχο. Μαγειρεύεις πολύ καλά.
Εκείνη: Σ' ευχαριστώ.
Εκείνος: Την επόμενη φορά θα ήθελα να φτιάξω κι εγώ κάτι για σένα.
Εκείνη: Όποτε θες.
Εκείνος: Πάμε μέσα;
Εκείνη: Στο δωμάτιό μου;
Εκείνος: Ναι.

(Σηκώνονται απ' το τραπέζι και πηγαίνουν προς την κρεβατοκάμαρα. Εκείνη ανάβει κεριά, βάζει μουσική και τον πλησιάζει.)

Εκείνος: Είσαι πολύ όμορφη. Μ' αρέσει πολύ το φόρεμα που φοράς.
Εκείνη: Βγάλ' το μου.

(Εκείνος τη γδύνει αργά. Τον ξαπλώνει στο πάτωμα και κάνουν έρωτα εκεί.)

Εκείνη: Μ' αρέσει όπως κάνεις έρωτα. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που θέλω να δοκιμάσουμε.
Εκείνος: Ναι, κάποια άλλη φορά.
Εκείνη: Γιατί όχι τώρα;
Εκείνος: Πρέπει να φύγω.
Εκείνη: Να φύγεις; Γιατί; Μα νόμιζα πως θα έμενες.
Εκείνος: Δεν είχαμε πει κάτι τέτοιο.
Εκείνη: Νόμιζα πως ήταν αυτονόητο.
Εκείνος: Έχω πράγματα να κάνω.
Εκείνη: Τι πράγματα;
Εκείνος: Να γράψω, να σκεφτώ.. Πρέπει να πάω σπίτι μου.
Εκείνη: Μείνε να κοιμηθείς μαζί μου.
Εκείνος: Δεν μπορώ.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Θέλω να είμαι μόνος μου. Κοίτα, θέλω να είμαι ανεξάρτητος.
Εκείνη: Με το να περάσεις μια νύχτα μαζί μου, δε θα σου στερήσει την ανεξαρτησία.
Εκείνος: Όχι, απλώς θέλω να φύγω. Δεν έχει να κάνει με σένα. Έχω έναν δικό μου κόσμο που χρειάζομαι να ζω μέσα του.
Εκείνη: Γιατί δεν μ' αφήνεις να γίνω μέρος του;
Εκείνος: Δεν μπορείς.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Δεν μπορώ να στο εξηγήσω.
Εκείνη: Προσπάθησε.
Εκείνος: Έχω πολλά που συμβαίνουν στο κεφάλι μου αυτόν τον καιρό.
Εκείνη: Μίλησέ μου.
Εκείνος: Δε θέλω να μιλήσω γι' αυτά.
Εκείνη: Μπορώ να σ' ακούσω.
Εκείνος: Δεν έχω να πω τίποτα.
Εκείνη: Γιατί δεν μ' αφήνεις να σε πλησιάσω;
Εκείνος: Δεν αφήνω κανέναν να με πλησιάσει.
Εκείνη: Δείξε μου λίγη εμπιστοσύνη.

(Εκείνος την κοιτάζει και κάνει μια κίνηση να την αγγίξει απαλά στο μάγουλο.)

Εκείνη: Χρειάζομαι μια αγκαλιά.

(Την αγκαλιάζει και μένουν έτσι λίγα λεπτά. Εκείνη κάνει προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυά της.)

Εκείνη: Μη φεύγεις.

(Εκείνος τη φιλάει και σηκώνεται. Ακούγεται ο ήχος από την πόρτα που κλείνει. Εκείνη σβήνει το φως κι αρχίζει να κλαίει γοερά.)

Ζευγάρια 8

(Πάρτυ γενεθλίων σε σπίτι. Τα φώτα σβηστά, η μουσική δυνατά, άνθρωποι όρθιοι χορεύουν, άλλοι μιλάνε. Εκείνη όρθια μιλάει με δύο παρευρισκομένους. Εκείνος, που την έχει προσέξει από ώρα, την πλησιάζει).

Εκείνος: Θες μια αγκαλιά;
Εκείνη: Ναι.

(Αγκαλιάζονται για κάποια δευτερόλεπτα).

Εκείνη: Πώς το ήξερες πως θέλω μια αγκαλιά;
Εκείνος: Το είδα.
Εκείνη: Πού;
Εκείνος: Στα μάτια σου. Τα κοιτάζω και βλέπω πως δεν είσαι ευτυχισμένη.

(τον κοιτάζει για λίγο).

Εκείνη: Και τι άλλο βλέπεις;
Εκείνος: Πως κάτι σε βαραίνει, πως κάτι σε ανησυχεί. Σαν να μην ξέρεις τι κάνεις τώρα εδώ.

(εκείνη χαμηλώνει το βλέμμα).

Εκείνος: Νιώθω πως σαν να ψάχνεις κάτι, κάτι να αναζητάς. Είναι αλήθεια;
Εκείνη: Ναι.
Εκείνος: Αν μπορούσες να μην ήσουν τώρα εδώ, πού θα ήθελες να ήσουν;
Εκείνη: Μαζί του.
Εκείνος: Κι αυτός πού είναι τώρα;
Εκείνη: Δεν ξέρω.
Εκείνος: Ξέρει πώς νιώθεις;
Εκείνη: Όχι.
Εκείνος: Γιατί;
Εκείνη: Δεν μου δίνει την ευκαιρία να του μιλήσω. Αποφεύγει.
Εκείνος: Είναι σημαντικό για σένα να γνωρίζει;
Εκείνη: Πολύ.
Εκείνος: Τότε να επιμείνεις. Μέχρι να σε ακούσει.
Εκείνη: Περιμένω την στιγμή που θα είναι έτοιμος.
Εκείνος: Να το κάνεις όταν θα είσαι εσύ έτοιμη.
Εκείνη: Είμαι. Και δε θέλω να περιμένω άλλο.
Εκείνος: Πιστεύεις πως αξίζει;
Εκείνη: Ναι. Αλλιώς, δε θα το 'κανα.
Εκείνος: Είσαι έτοιμη να πάρεις το ρίσκο;
Εκείνη: Είμαι έτοιμη να πάρω όλα τα ρίσκα.

(Εκείνος χαμογελάει).

Εκείνος: Ξέρεις.. αν κάτι έχω μάθει, αυτό είναι πως πρέπει να παλεύουμε γι' αυτό που πιστεύουμε πως μας αξίζει. Κι όπως λέει και το τραγούδι: Να παλεύεις για μία ζωή που αξίζει τον κόπο- αυτό είναι αγάπη. Έτσι δεν είναι;

(Εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι. Δείχνει πολύ λυπημένη).

Εκείνος: Μην το βάζεις κάτω. Κοίτα με.

(τον κοιτάζει).

Εκείνος: Πρέπει να παλέψεις για να γίνεις ευτυχισμένη.
Εκείνη: Φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω. Μήπως δεν φανώ αρκετή. Μήπως δεν γίνουν τα περισσότερα έτσι όπως τα έχω ονειρευτεί.
Εκείνος: Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Μην τον εμπιστεύεσαι. Προχώρα και τόλμησε να γίνεις ευτυχισμένη. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις σε όλα, δε θα έχεις να λες πως δεν προσπάθησες. Θα μάθεις. Πάντα μαθαίνουμε. Η ζωή είναι ένα ατελείωτο μάθημα.
Εκείνη: Το ξέρω. Υπάρχουν φορές όμως, που κουράζομαι τόσο πολύ να περνάω απ' όλες αυτές τις δοκιμασίες.
Εκείνος: Πάρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Εκείνη: Τι άλλο βλέπεις στα μάτια μου;
Εκείνος: Πως θα τα καταφέρεις. Υπάρχει μέσα τους αυτή η λάμψη που δεν πρέπει ν' αφήσεις να χαθεί.

(εκείνη χαμογελάει και τον αγκαλιάζει).

Εκείνος: Και φρόντισε την επόμενη φορά που θα σε δω, να σε δω ευτυχισμένη.
Εκείνη: Υπόσχομαι.

Ζευγάρια 7

                                        

                                  Απευθύνονται σε μέθυσους του Τάνγκο και του Έρωτα

(Βραδιά Πέμπτης σ' ένα μεγάλο δωμάτιο χορού. Μόλις έχει τελειώσει το μάθημα τάνγκο και οι μαθητές περιμένουν ν' αρχίσει η μιλόνγκα. Τα φώτα χαμηλώνουν, τα κεριά ανάβουν, η μουσική ξεκινάει και το κρασί αρχίζει να κυλάει στα ποτήρια. Εκείνος σηκώνεται και την πλησιάζει στην άκρη του μεγάλου τραπεζιού όπου κάθεται).

Εκείνος: Θέλεις να χορέψουμε;
Εκείνη: Φυσικά. (Του δίνει το χέρι της και σηκώνονται. Πηγαίνουν στην πίστα χορού).
Εκείνος: Είσαι πολύ όμορφη απόψε.
Εκείνη: Ευχαριστώ. (παύση). Πού ήσουν την προηγούμενη εβδομάδα;
Εκείνος: Έπρεπε να δουλέψω μέχρι αργά.
Εκείνη: Κουράζεσαι;
Εκείνος: Αρκετά.
Εκείνη: Τώρα είσαι κουρασμένος;
Εκείνος: Όχι, το τάνγκο με ξεκουράζει.
Εκείνη: Και σε τονώνει παράλληλα. Σε γεμίζει.
Εκείνος: Ναι.
Εκείνη: Εσύ γιατί το χορεύεις;
Εκείνος: Μ' αρέσει... η αίσθηση της αγκαλιάς. Η αίσθηση της οικειότητας που δημιουργεί.
Εκείνη: Το πώς μπορείς να επικοινωνήσεις χωρίς λόγια. Μόνο με συναισθήματα.
Εκείνος: Σου διδάσκει να μαθαίνεις να σιωπάς και ν' ακούς.
Εκείνη: Και να βρίσκεσαι στο εδώ και τώρα, στη στιγμή.
Εκείνος: Και να ξεχνάς.
Εκείνη: Τι θες να ξεχάσεις;
Εκείνος: Πολλά. Κάποιες φορές και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: ...........
Εκείνη: Μ' αρέσει να χορεύω μαζί σου.
Εκείνος: Και μένα. Πώς νιώθεις τώρα;
Εκείνη: Όμορφα. Ζεστά. Δε θέλω να τελειώσει. Εσύ;
Εκείνος: Το ίδιο.
Εκείνη: Ξέρεις... όταν χορεύω μαζί σου κλείνω τα μάτια. Αφήνομαι. Και ταξιδεύω.

(Εκείνος χαμογελάει. Την σφίγγει λίγο περισσότερο στην αγκαλιά του).

Εκείνη: Τα λίγα λεπτά που κρατάει ένα τραγούδι, είναι σαν τις στιγμές ευτυχίας που έρχονται στη ζωή και που κρατάνε τόσο λίγο. Μακάρι το τραγούδι να κρατούσε περισσότερο.

(Το τραγούδι που χορεύουν τελειώνει. Χαμογελάνε).

Εκείνος: Η μουσική μπορεί να τελειώνει, η αίσθησή της όμως υπάρχει ακόμα. Την κουβαλάς μέσα σου. Και το τάνγκο συνεχίζεται. Δεν σταματάμε να χορεύουμε.
Εκείνη: Συνεχίζουμε;
Εκείνος: Φυσικά. Πολλές φορές, όταν είμαι μόνος κι ακούω αυτή την μουσική, κλαίω.

(Εκείνη τον κοιτάζει).

Εκείνη: Τόσο πολύ σε αγγίζει;
Εκείνος: Ναι, είναι κάτι πάνω από μένα.
Εκείνη: Κλαις συχνά;
Εκείνος: Όχι. Εσύ;
Εκείνη: Ναι, αρκετά συχνά.
Εκείνος: Τι σε κάνει και κλαις;
Εκείνη: Πολλά.
Εκείνος: Όπως;
Εκείνη: Τα πράγματα που δεν έχω.
Εκείνος: Τι θα ήθελες να έχεις;
Εκείνη: Εσένα.

(Εκείνος ξαφνιάζεται και την κοιτάζει σταματώντας για λίγο να χορεύει).

Εκείνος: Δεν...
Εκείνη: Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Δεν ξέρω καν γιατί το είπα αυτό.

(Πάει να φύγει, εκείνος την σταματάει).

Εκείνος: Πού πας; Είναι αλήθεια αυτό που είπες;
Εκείνη: Ναι.
Εκείνος: Δεν είχα ιδέα.
Εκείνη: Ούτε είχες καταλάβει τίποτα;
Εκείνος: Δεν ήμουν σίγουρος.

(Γελάει αμήχανα και κατεβάζει το κεφάλι. Την πλησιάζει).

Εκείνος: Είσαι σίγουρη πως ξέρεις τι λες;

(Εκείνη γελάει).
Εκείνη: Όχι, αλλά δεν με νοιάζει. Το ρισκάρω.
Εκείνος: Τελευταία σου ευκαιρία ν' αλλάξεις γνώμη.
Εκείνη: Δε θέλω.
Εκείνος: Εσύ το θέλησες.

(Της κάνει μια στροφή και την γυρίζει προς το μέρος του. Την πιάνει σφιχτά αγκαλιά).

Εκείνος: Ό,τι κι αν γίνει, συνέχισε να χορεύεις. Μην σταματήσεις.
Εκείνη: Ποτέ.

(Τα πρόσωπά τους ακουμπιούνται. Χαμογελάνε. Τα φώτα είναι χαμηλωμένα, τα κεριά αναμμένα, το κρασί κυλάει στα ποτήρια. Η μουσική και το τάνγκο συνεχίζονται...).

Ζευγάρια 6

(Ο παρακάτω διάλογος είναι εμπνευσμένος απ’ την ταινία Κοτόπουλο με δαμάσκηνα, μία απ’ τις καλύτερες ερωτικές ιστορίες που ειπώθηκαν φέτος. Γιατί μόνο ο έρωτας μπορεί. Μόνο...)

(Εκείνος είναι στο σαλόνι και καθισμένος στην καρέκλα παίζει βιολί. Εκείνη είναι έξω απ’ το δωμάτιο και ακουμπισμένη στον τοίχο, τον ακούει που παίζει. Κλαίει. Μπαίνει μέσα και τον πλησιάζει.)

Εκείνη: Τι κάνεις;
Εκείνος: ..............
Εκείνη: Δεν μιλάς;
Εκείνος: Όχι όταν παίζω.
Εκείνη: Κοίτα με.
Εκείνος: ...............
Εκείνη: Σε παρακαλώ, κοίτα με.

(Εκείνος την κοιτάζει χωρίς να το θέλει. Φαίνεται στα μάτια του η απέχθειά του για εκείνη.)

Εκείνη: Μίλα μου.
Εκείνος: Τι να σου πω; Δεν έχω κάτι να σου πω.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Νομίζω πως τα έχουμε πει όλα.
Εκείνη: Αν ήταν εκείνη εδώ, θα της μίλαγες; Θα είχες πράγματα να της πεις;
Εκείνος:...................
Εκείνη: (δυνατά) Σου μιλάω! Απάντησέ μου!
Εκείνος (ξεσπάει): Ναι! Αυτό θες ν’ ακούσεις; Ναι, λοιπόν! Σ’ εκείνη θα μίλαγα! Θα της έλεγα τα πάντα! Πράγματα που σε σένα δεν έχω πει ποτέ. Πράγματα που εκείνη θα καταλάβαινε. Πράγματα που θ’ άξιζε ν’ ακούσει.
Εκείνη: (φωνάζοντας) Γιατί εγώ δεν αξίζω να τ’ ακούσω; Τι παραπάνω είχε αυτή;
Εκείνος: Την αγαπούσα.
Εκείνη: Κι εμένα;
Εκείνος: Εσένα δεν σ’ αγάπησα ποτέ. Και το ξέρεις. Μόνο γι’ αυτήν παίζω. Αυτή είναι παρούσα κάθε στιγμή. Μέσα μου, δίπλα μου, παντού. Εκείνη είναι η νότα μου, η μουσική μου, η πνοή μου.

(Εκείνη πληγωμένη κι απογοητευμένη καθώς είναι, παίρνει το βιολί απ’ τα χέρια του και με μια απότομη κίνηση του το σπάει. Εκείνος βγάζει μια κραυγή κοιτώντας το.)

Εκείνος: Δε θα συγχωρήσω ποτέ.

(Σηκώνει το κομματιασμένο του βιολί κλαίγοντας και χωρίς να την ξανακοιτάξει, κλείνει την πόρτα πίσω του και φεύγει. Για πάντα.)

Ζευγάρια 5

(Εσωτερικό σαλονιού. Εκείνος καθισμένος στον καναπέ, την κοιτάζει που πηγαινοέρχεται έντονα και με εκνευρισμό τακτοποιώντας. Εκείνη αποφεύγει να τον κοιτάξει).

Εκείνος: Έλα λίγο να κάτσεις.
Εκείνη: Δε θέλω.

Εκείνος: Έλα λίγο εδώ να ηρεμήσεις.
Εκείνη: Όχι.

Εκείνος (σηκώνεται και πάει κοντά της): Πες μου τι σου συμβαίνει.
Εκείνη: Δε θέλω να συζητήσω τίποτα.

Εκείνος: Σε παρακαλώ, πες μου τι θες.
Εκείνη (τον κοιτάζει): Θέλω να χωρίσουμε.
Εκείνος: Τι;
Εκείνη: Με άκουσες.

Εκείνος: Για ποιο λόγο;
Εκείνη: Για πολλούς λόγους.

Εκείνος (πιο έντονα): Για ποιο λόγο;!
Εκείνη: Για τους δικούς μου λόγους.

Εκείνος: Ποιοι είναι αυτοί;!
Εκείνη: Εσύ!

Εκείνος: Τι εγώ;
Εκείνη: Δεν σε αντέχω πια. Μου είσαι ανυπόφορος. Δε θέλω να σε βλέπω.

Εκείνος: Τι σ’ έχει πιάσει; Τι είναι αυτά που λες;
Εκείνη: Η αλήθεια. Έτσι έχουν τα πράγματα εδώ και πολύ καιρό. Δεν τολμούσα να στο πω νωρίτερα, αλλά τώρα δεν άντεξα. Δεν έχω άλλη υπομονή.

Εκείνος: Μα... Έκανα κάτι που σ’ ενόχλησε, που σε πείραξε;
Εκείνη: Όχι κάτι συγκεκριμένο, είναι όλα. Δεν αντέχω τον τρόπο που τρως, τον τρόπο που με κοιτάς, τον τρόπο που ανάβεις τσιγάρο ή που βάζεις το χέρι σου στα μαλλιά μου, τον τρόπο που με αγγίζεις. Με κούρασαν όλα.

Εκείνος: .......
Εκείνη: Δε νιώθω το ίδιο για σένα πια.

Εκείνος: Και τα δικά μου συναισθήματα δεν μετράνε;
Εκείνη: Ναι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ γι’ αυτά τώρα.

Εκείνος: Πώς μπορείς να είσαι τόσο σκληρή;
Εκείνη: Είμαι απλά ειλικρινής. Δεν μπορώ να σε κοροϊδεύω άλλο.

Εκείνος (σχεδόν κλαίγοντας): Μα εγώ σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ! Σε θέλω κοντά μου, κοντά μου..

(Την αρπάζει και την αγκαλιάζει. Προσπαθεί να τη φιλήσει. Εκείνη τραβιέται και τον σπρώχνει. Πάει να φύγει, αλλά εκείνος δεν την αφήνει. Την πιάνει και την πετάει στον καναπέ. Μέσα σε φωνές, αναφιλητά και βογγητά, της κάνει έρωτα. Όταν γυρίζει και την κοιτάζει, διακρίνει το παγωμένο και ψυχρό βλέμμα της. Του ζητάει να φύγει. Σηκώνεται απότομα και την πετάει απ’ τον καναπέ. Χτυπάει το κεφάλι της. Παίρνει το σακάκι του και φεύγει. Εκείνη στέκει ακίνητη, ασάλευτη, σχεδόν νεκρή...)

Ζευγάρια 4

(Βράδυ. Οι δρόμοι βρεγμένοι από τη βροχή που προηγήθηκε. Εκείνη μέσα στο αυτοκίνητο, σκυφτή. Εκείνος έρχεται, πλησιάζει διστακτικά, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα. Εκείνη τον κοιτάζει. Εκείνος κοιτάζει μπροστά.)

Εκείνη: Λοιπόν; Πού ήσουν χθες; Σε περίμενα όλο το βράδυ. Γιατί δεν ήρθες;
Εκείνος: ....
Εκείνη: Σου μιλάω! Δεν μ’ ακούς;
Εκείνος: Σ’ ακούω.
Εκείνη: Πες κάτι!
Εκείνος: Δεν έχω τι να πω. Λυπάμαι..
Εκείνη: Για ποιο απ’ όλα;
Εκείνος: Για όλα.
Εκείνη: Και μ’ ένα λυπάμαι, νομίζεις ότι όλα είναι εντάξει; Ότι όλα διορθώθηκαν;
Εκείνος: .....
Εκείνη: Τι συμβαίνει; Πες μου! Μίλα μου!
Εκείνος: Σε παρακαλώ, μπορούμε να το συζητήσουμε αργότερα;
Εκείνη: Όχι, τώρα θα το συζητήσουμε. Θα μου πεις τι συμβαίνει. Πρέπει να ξέρω.
Εκείνος: Δεν μπορώ.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Γιατί ούτε εγώ ξέρω.
Εκείνη: Τι πάει να πει αυτό;
Εκείνος: Πως δεν ξέρω. Όλο αυτό μεταξύ μας, δεν ξέρω τι είναι. Δεν...
Εκείνη: Τι δεν;
Εκείνος: Δεν ξέρω αν μπορώ να το συνεχίσω, να το στηρίξω...
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Δεν νιώθω έτοιμος. Δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω αυτό που ζητάς, αυτό που...
Εκείνη: Τι ζητάω;
Εκείνος: Προσοχή, τρυφερότητα, αγάπη.. Εγώ...
Εκείνη: Τι εσύ;
Εκείνος: Εγώ δεν είμαι εκεί. Δεν ξέρω αν μπορώ να τα προσφέρω όλα αυτά.
Εκείνη: Είναι τόσο δύσκολα;
Εκείνος: Όχι, είναι τόσο όμορφα κι εγώ δεν ξέρω πόση ομορφιά έχει απομείνει μέσα μου.. Έχω κάνει πολλά..
Εκείνη: Τι;
Εκείνος: Και έχω περάσει ακόμα περισσότερα...
Εκείνη: Τι;
Εκείνος: Κι όλο αυτό... Με πνίγει...
Εκείνη: Φοβάσαι...
Εκείνος: Πάει τόσος καιρός που έχει να μου συμβεί κάτι τέτοιο...
Εκείνη: Μη δω ποιος είσαι...
Εκείνος: Και δε ξέρω πώς να το χειριστώ...
Εκείνη: Ποιος είσαι;
Εκείνος: Και δε θα ήταν δίκαιο για σένα...
Εκείνη: Ανάθεμα σε...
Εκείνος: Δε θέλω να σε πληγώσω...
Εκείνη: Τι;
Εκείνος: Δε θέλω...
Εκείνη: Να με πληγώσεις;
Εκείνος: Ναι...
Εκείνη: Και τώρα τι πιστεύεις ότι κάνεις;
Εκείνος: Σε προειδοποιώ.. Για να φύγεις τώρα που είναι ακόμα νωρίς..
Εκείνη: Και πού να πάω;
Εκείνος: Μακριά μου...
Εκείνη: Δεν έχω πού να πάω...
Εκείνος: Δεν είμαι εγώ για σένα.. Θα σου έκανα κακό...
Εκείνη: Και ποιος δεν κάνει;
Εκείνος: Φύγε.. Θα είναι καλύτερα έτσι.. Δεν σου αξίζει όλο αυτό..
Εκείνη: Και τότε τι;
Εκείνος: Κάτι άλλο...
Εκείνη: Σε σιχαίνομαι...
Εκείνος: Φύγε...
Εκείνη: Όχι...
Εκείνος: Σε παρακαλώ...
Εκείνη: Εσύ να φύγεις...
Εκείνος: Καλώς... (παύση). Κοίταξέ με...

 

(Εκείνη γυρίζει απ’ την άλλη πλευρά. Εκείνος κάνει να την αγγίξει, το μετανιώνει, ανοίγει την πόρτα κι εξαφανίζεται. Ήσυχη νύχτα, κανείς στο δρόμο, ο μόνος ήχος εκείνος του κλάματός της...)

Ζευγάρια 3

(Εκείνη βρίσκεται στην κουζίνα και κάνει δουλειές. Εκείνος μπαίνει χαρούμενος στο σπίτι και κάτι κρατάει στα χέρια του που τα έχει πίσω απ’ την πλάτη του).

Εκείνος: Σου έχω μια έκπληξη.
Εκείνη: Τι είναι;

Εκείνος: Κλείσε τα μάτια (βγάζει από πίσω του τα εισιτήρια και της τα δείχνει). Άνοιξε τα μάτια.
Εκείνη: Τι είναι αυτά;

Εκείνος: Τα εισιτήρια που σου έλεγα. 5 μέρες δικές μας, εσύ κι εγώ σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο στη Ρώμη. Έτσι όπως σου είχα υποσχεθεί.
Εκείνη: Πάνε πολλά χρόνια από τότε που μου το είχες υποσχεθεί.

Εκείνος: Ναι, αλλά το έκανα. Δεν το είχα ξεχάσει.
Εκείνη: Εγώ όμως, ναι.

Εκείνος: Τι θες να πεις;
Εκείνη: Πως δεν ξέρω αν θέλω πια.

Εκείνος: Γιατί;
Εκείνη: Γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και φοβάμαι.

Εκείνος: Τι φοβάσαι;
Εκείνη: Εμάς. Εμένα μόνη μαζί σου κι εσένα μόνο μαζί μου. Τόσα χρόνια τώρα αποφεύγουμε να μένουμε μόνοι μας. Δεν νομίζεις πως κάτι σημαίνει αυτό;

Εκείνος: Σημαίνει πως δεν μας δόθηκε η ευκαιρία ή εμείς δεν την εκμεταλλευτήκαμε. Τώρα μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία και θα είναι κρίμα να τη χαραμίσουμε.
Εκείνη: Έχουμε όμως κι εμείς αλλάξει. Δεν είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν τότε.

Εκείνος: Γι’ αυτό σου λέω να πάμε να φύγουμε. Γιατί θέλω να ξαναγνωριστούμε. Από την αρχή.
Εκείνη: Δε νομίζεις πως είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο;

Εκείνος: Όχι.
Εκείνη: Και δε φοβάσαι μήπως δεν σου αρέσει αυτό που θα αντικρίσεις;

Εκείνος: Όχι, θέλω να πάρω το ρίσκο. Άφησέ με να σε μάθω ξανά από την αρχή.
Εκείνη: Φοβάμαι.

Εκείνος: Πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω.
Εκείνη: Μην σε απογοητεύσω.

Εκείνος: Όχι περισσότερο απ’ όσο έχω απογοητεύσει εγώ τον εαυτό μου.
Εκείνη: Κι αν έρθει το τέλος;

Εκείνος: Τότε δε θα πούμε ότι δεν προσπαθήσαμε.
Εκείνη: Σου αρέσει αυτό που είσαι όταν είσαι μαζί μου;

Εκείνος: Μου αρέσει αυτό που θα μπορούσα να γίνω. Και θέλω να σε βοηθήσω να γίνεις κι εσύ.

(Εκείνη χαμογελάει κι απομακρύνεται. Σε λίγο επιστρέφει φορώντας τα ρούχα απ’ την εποχή που είχαν πρωτογνωριστεί. Του απλώνει το χέρι για να συστηθεί).
 

Εκείνη: Με λένε Ρόζα. Εσένα;

(Εκείνος σηκώνεται και την αγκαλιάζει. Την σηκώνει στα χέρια του και την πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα).

Ζευγάρια 2

(Νύχτα. Εσωτερικό κρεβατοκάμαρας. Εκείνος την περιμένει να κοιμηθούν. Εκείνη βγαίνει απ’ τον μπάνιο, πηγαίνει κοντά του, γδύνεται και ξαπλώνει. Εκείνος σκύβει να την φιλήσει, εκείνη τον σταματάει).

Εκείνη: Μ’ αγαπάς;
Εκείνος: Ναι.

Εκείνη: Τώρα;
Εκείνος: Ναι.

Εκείνη: Μετά;
Εκείνος: Ναι.

Εκείνη: Αύριο;
Εκείνος: Δε ξέρω.

Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Γιατί δεν μπορώ να ξέρω. Ποιος ξέρει το αύριο;

Εκείνη: Εγώ. Εγώ το ξέρω. Εγώ ξέρω πως θα σ’ αγαπώ.
Εκείνος: Ούτε εσύ, ούτε κανείς άλλος δεν μπορεί να το ξέρει. Μην είσαι σίγουρη για τίποτα.

Εκείνη: Είμαι. Και θέλω να είσαι κι εσύ. Πες μου.
Εκείνος: Τι θέλεις;

Εκείνη: Θέλω να ξέρω πως θα νιώθεις το ίδιο για μένα κι αύριο κι αργότερα.
Εκείνος: Η αγάπη δεν είναι συμβόλαιο. Τα συναισθήματα δεν είναι χαρτιά που υπογράφουμε. Αλλάζουν, το ίδιο κι εμείς.

Εκείνη: Νομίζω πως δεν είσαι σίγουρος για τα δικά σου.
Εκείνος: Είμαι σίγουρος για το τώρα. Ξέρω πως αυτό που νιώθω τώρα ανταποκρίνεται σε αυτό που βλέπω μπροστά μου, δηλαδή σε σένα. Αν εσύ αργότερα αλλάξεις, μπορεί ν’ αλλάξουν και τα δικά μου συναισθήματα απέναντί σου. Όμως αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το προβλέψεις, ούτε να το καθορίσεις.

Εκείνη: Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως αν κάτι είναι πολύ δυνατό κι αληθινό, τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει μέσα στο χρόνο. Αν αλλάξει, σημαίνει πως δεν ήταν αληθινό ή δεν άξιζε.
Εκείνος: Δεν μπορείς να ορίζεις τα συναισθήματα με όρους αληθινού ή ψεύτικου. Κανείς όταν αισθάνεται κάτι, δεν πιστεύει πως δεν είναι αληθινό. Γιατί την ώρα που το ζει ή το λέει, το πιστεύει και βαθιά μέσα του θα ήθελε να κρατήσει. Σε κανέναν δεν αρέσει όταν τελειώνει κάτι. Όμως, κάποιες φορές αποδεικνυόμαστε πολύ λίγοι μπροστά στον ίδιο μας τον εαυτό, μπροστά στη φύση μας.

Εκείνη: Η φύση ελέγχεται κι ο εαυτός μας μαθαίνεται αν έχουμε τη θέληση να τον αντιμετωπίσουμε.
Εκείνος: Όχι, πιστεύω πως είναι απ’ τα πιο δύσκολα πράγματα στο να κατανοηθούν, πόσο μάλλον ν’ αντιμετωπιστούν και είναι απ’ τα λιγότερο δυνατά να παραμείνουν αναλλοίωτα μες στο χρόνο. Το ίδιο και η αγάπη. Γιατί αν η αγάπη μπορούσε να νικήσει τη φθορά του χρόνου, κανείς δε θα ήταν δυστυχισμένος.

Εκείνη: Η πραγματικά αληθινή αγάπη μπορεί να πάει κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες και να νικήσει το χρόνο ακόμα και το θάνατο.
Εκείνος: Κανείς ποτέ δεν έχει νικήσει το θάνατο.

Εκείνη: Οι άνθρωποι συνεχίζουν ν’ αγαπούν ακόμα κι αν οι αγαπημένοι τους έχουν πεθάνει, ακόμα κι αν τους έχουν χάσει.
Εκείνος: Αυτό που συνεχίζουν ν’ αγαπούν είναι η ανάμνησή τους, το πώς εκείνοι οι άνθρωποι ήταν ή πώς θα ήθελαν αυτοί να τους θυμούνται. Οι νεκροί δεν υπάρχουν ως υπόσταση, αλλά ως μια ανάμνηση που σιγά σιγά φθίνει κι αυτή με τη σειρά της και ξεχνιέται.

Εκείνη: Κάποιους ανθρώπους δεν μπορείς να τους ξεχάσεις.
Εκείνος: Κάποιες φορές όχι, αλλά γενικά οι άνθρωποι έχουν την τάση να ξεχνούν. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος τους.

Εκείνη: Ό, τι και να συμβεί μεταξύ μας, εμένα μη με ξεχάσεις.
Εκείνος: Δε θα σε ξεχάσω. Κοιμήσου τώρα κι εγώ θα σε κοιτάζω για ν’ αποτυπώνω όλο και περισσότερο τη μορφή σου μέσα μου.

(Εκείνη σβήνει το φως και χαρούμενη βυθίζεται. Εκείνος την κοιτάζει για λίγο μόνο κι ύστερα γυρίζει πλευρό και κοιμάται).

Θεατρικοί διάλογοι ζευγαριών 1

(Νύχτα. Εσωτερικό κρεβατοκάμαρας. Πάνω στο κρεβάτι ένας άντρας και μια γυναίκα καθισμένοι. Εκείνη διαβάζει ένα βιβλίο.)

Εκείνος: Βαριέμαι…

Εκείνη: Μμμμ…

Εκείνος: (την κοιτάζει) Βαριέμαι.

Εκείνη: Και τι θες να κάνουμε;

Εκείνος: Ας σηκωθούμε, ας κάνουμε κάτι.

Εκείνη: ‘Όχι, δε θέλω να κάνω τίποτα.

Εκείνος: Και προτιμάς να καθόμαστε έτσι κοιτώντας το κενό;

Εκείνη: Εγώ δεν κοιτάζω το κενό, διαβάζω. Γιατί δεν διαβάζεις κι εσύ;

Εκείνος: Δεν έχω όρεξη (παύση). Θέλεις να κάνουμε έρωτα;

Εκείνη: ‘Όχι, όχι τώρα.

Εκείνος: Και τότε πότε; Πάνε δυο μήνες…

Εκείνη: Σταμάτα, σου είπα πως δεν έχω όρεξη τώρα!

Εκείνος: Νιώθω ότι απομακρύνεσαι. (παύση). Με θες ακόμα; (εκείνη γυρίζει τη σελίδα στο βιβλίο).
Κοίταξέ με, κοίτα με!

Εκείνη: Τι θες;

Εκείνος: Σε θέλω πίσω. Θέλω εκείνο που είχαμε.

Εκείνη: Εκείνο το είχαμε τότε. Ανήκει στο παρελθόν. Τώρα έχουμε αυτό.

Εκείνος: Κι αν δεν μ’ αρέσει αυτό;

Εκείνη: Πρόβλημά σου.

Εκείνος: Δεν είναι δικό μου πρόβλημα, είναι δικό μας! Πώς μπορεί να μη σε νοιάζει τίποτα;

Εκείνη: Ηρέμησε, γλυκέ μου. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.

Εκείνος: Εγώ δεν μπορώ να ζω έτσι.

Εκείνη: Άλλαξέ το, τότε. Έχεις τα κότσια;

Εκείνος (σηκώνεται νευριασμένος): Είσαι ανυπόφορη!

Εκείνη: Μπορεί. Αλλά κι έτσι, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα.